Bazen oluyor.
Hayatın küçük sürprizleri, tam da bunaldığınız, karmaşalardan sıkıldığınız bir anda sırtınızı sıvazlayabiliyor. Silkelen artık ben geldim bak diyor. Seviniyorsunuz, unutuyorsunuz, mutlu oluyorsunuz. O an.
Ama geldiği gibi çok da çabuk gidiyor; ya da biz alışıyoruz ona, nankörlük yapıyoruz.
Halbuki hayatı yaşanabilir kılan, bu küçük lütuflar. Iskalamamak, o an keyfini çıkarmak, değerini bilmek lazım.
Ben de güzel bir lütuf bekliyorum bugün ve yarından sonra. Kalbimin ve beynimin tam ortasına yerleşen endişeyi atlatmak istiyorum. Hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden, durmak istiyorum; yazmadan, konuşmadan, kıpırdamadan…
Bekliyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder