26 Haziran 2011 Pazar

Güzel bir arkadaşımın kaleminden ne kadarda haklı

Alışmak
Sonra da elin kolun bağlı öylece bakakalmak
Endişelenmek
Burkulup kalmak karşısında
Kırılmak, paramparça olmak
Acizlik bir yana
Susmak...
Çok üzülsen de gitmesinden korkmak…

Ezilsen
Artık hiç sevilmediğini düşünsen bile
Görmemezlikten gelmek
Ağlamak istemeyip kollarında
Ellere ağlamak…

Kaybetmektir alışmak
Yüzünü görmek istememek
Gülüşünün aklını çeleceğini bildiğinden
Dayanamayıp yine bakmak o gözlere
Her şeye rağmen
Onsuz yapamayacağını fark etmek

Kızmak
Bir kez daha nefret etmek kendinden
İzin verdiğin
En sonunda kendinin biteceğini bildiğin için
Alışkanlık işte
Tam bu yüzden yorar, yaralar
Bunu bilmek
Engelleyememek…

Belki elde olmayan bir terk ediş
Belki hiç ardına bakmadan öylece çekip gidiş
Kolaydır bir insana alışmak
Sonuçlarına katlanmak
Ama
Zor biter alışkanlık
Özlemesen de alışmışsındır bir kere
Sinsi sinsi işler içine alışkanlık
O yüzden
Hiç korkmamalı sevmekten
Ama deli gibi korkmalı
Alışmaktan…

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder