Aynı mailleri tekrar tekrar okuyorum ve tekrar tekrar ağlıyorum. Ah tanrım! Çevremde bi dünya insan varken neden bu kadar yanlız hissediyorum?! Neden bu kadar kimsesiz? Neden bu kadar çaresiz? Hiçbiri anlayamaz. Ama içimde birşeyler canımı acıtıyo ne olduğunu bilmediğim. Aciz hissediyorum bi yerden sonra. Beynim düşünmekten patlayacak. Pefff. Üşüdüm. Ama yağmur yağıyo. Onu seviyorum. En azından sevdiğim bişeyler var. Keşke daha mantıklı şeyler yapabilsem ve... Boşver işte. Herneyse. Yapamıyorum zaten. Tek yapabildiğim kendi bok kafamı daha çok bulandırmak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder